" یَخرَجُ مِن بُطونِها شَرابٌ مُختَلِفُ أَلوانُهُ فیهِ شِفاءُ للِناس"[1] (نحل /  69)
از درون زنبور عسل، شربتی به رنگهای گوناگون بیرون می‌آید که برای مردم شفابخش است.
هم چنین در آیه 15 سوره محمد، (عسل مصفا) از غذاهای بهشتی شمرده شده است.
 خواص عسل:
  " در قدیم عسل را از غذاهای خدایان می‌دانستند. زیرا عسل خاصیت فراوان دارد و به عقیده بعضی از دانشمندان شوروی، خورندۀ آن به طول عمر نائل می‌گردد. در عسل خاصیت ضد عفونی کردن زخم‌ها است و چون عسل بسیار مقوی است و دارای گلوکز و فسفات است، جوانان نباید زیاد آن را بخورند ولی پیران برای افزودن انرژی خود حتماً از عسل استفاده نمایند.
عسل با سیر برای رفع سرما خوردگی مفید است و اگر هر روز خورده شود عمل گوارش را آسانتر می‌گرداند. اگر عسل را با شیر مخلوط کرده بخوریم التهاب و ورم گلو را فرو می‌نشاند.
آیا می‌دانید: زنبور کارگر برای تهیه یک گرم عسل، متجاوز از شصت پرواز انجام می‌دهد و در هر پرواز از بیش از هزار گل، نوش برداری می‌کند. عسل به خاطر ترکیب خاص خود فاسد نمی‌شود و میکروب در آن نفوذ نمی‌کند.
بخاری؛ مسلم، نسایی، ترفدی، ازابی ، سعید خدری از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل کرده اند:
مردی حضور پیغمبر(صلی الله علیه و آله و سلم) آمد و عرض کرد: شکم برادرم آزاد است (اسهال دارد) آن حضرت فرمود " برو به او عسل بده. او داد ولی بند نیامد. باز هم به آن حضرت عرض کرد. حضرت فرمود: باز هم عسل بده تا به مرتبه پنجم تکرار شد و اسهال رفع شد"
(سنن ابن حاجه، کتاب طب، باب 7، جمع الزوائد، ج 5، ص 91، الدر المنشور، ج 4، ص 123، حیاه الحیوان، ج 2، ص 300، صحیح بخاری، کتاب طب، باب 24، و صحیح مسلم، کتاب السلام، باب 91،سنن ترمزی، ک تاب طب، باب 31، مسند ابن جبل، ج 3، ص 19)
 
امام باقر(علیه السلام) معجونی از عسل، زعفران، خاک قبر حسین (علیه السلام) و آب باران را شفا فرموده است. (محاسن، برقی، ج 2، ص 500، مکارم، ص 179)
 
موسی بن جعفر (علیه السلام) می‌فرماید:
" بر شما باد عسل و دانة سیاه. آنگاه فرمود: عسل در ظاهر قرآن نیز شفاست. عسل از هر درد شفاست. هر کس یک لقمه عسل ناشتا بخورد، بلغم را قطع می‌کند و صفرا را می‌کشند. مزة سوداء را قطع می‌نماید و ذهن را صفا می‌دهد. اگر با کندر خورده شود ذهن را می سازد. (تفسیر عیاشی، ج 2، ص263)
 
امام علی (علیه السلام): " عسل بر هر درد شفاست. و در خودش مرض نیست. بلغم را کم می‌کند و دل را روشن می‌نماید" (بحار، ج 66، ص 294)
 امام رضا (علیه السلام) از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم)  نقل می‌کند که فرمود:
" خدا در عسل برکت قرار داده و در آن شفا هست از دردها، و هفتاد پیغمبر آن را مبارک گردانیده اند ".
(مکارم الاخلاق، ص 189)
 موسی بن جعفر (علیه السلام) از پدرانش از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل می‌کند که فرمود:
" عسل شفاست و تب را دفع می‌کند." (بحار، ج 66، ص 294)
 امام صادق (علیه السلام) فرمود: رسول خدا از عسل خوشش می آمد و می‌فرمود: "بر شما باد از عسل و قرآن."
(بحار، ج 66، ص 290)
 امام ابی الحسن (علیه السلام) فرمود: " هر کس آب چشمش تغییر کند عسل برایش نافع است "
 امام صادق (علیه السلام) فرمود: " مردم مانند لقمه های عسل، شفا نمی یابند"
رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: " هر کس در هر ماه یک مرتبه عسل بخورد به خواست قرآن از هفتاد مرض نجات می یابد".
باز فرمود: " هر کس قوَة حافظه می‌خواهد، عسل بخورد " و فرمود: " چه خوب است نوشابۀ عسل، دل را حفظ و مرض سینه را می‌برد."
 حضرت علی(علیه السلام) از رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) نقل می‌کند که آن حضرت فرمود:
" پنج چیز  فراموشی را می‌برند و حافظه را زیاد می‌نمایند و بلغم را مصدوم می‌‌سازند: مسواک کردن، روزه گرفتن، قرائت قرآن، عسل و لبان (کندر) ".
 رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود:
" اگر در چیزی شفاء باشد در تیغ (شاخ) حجامت و شربت عسل است. "
 امام علی (علیه السلام) فرمود: " در عطر، عسل، سواری و نگاه کردن به سبزی، انبساط و شادی هست. "
 ابی بصیر و محمد بن مسلم از امام صادق (علیه السلام) از پدرانش حضرت علی(علیه السلام) نقل کرده اند که آن حضرت فرمود:
" لقمه های عسل شفاست از هر درد، زیرا خداوند فرموده:
« یخرج من بطونها شراب مختلف الوانه فیه شفاء للناس»
بیرون می‌آید از شکم های زنبوران عسل نوشابه الوان که در آن شفا هست برای مردم. "
 امام رضا (علیه السلام) می‌فرمود: " رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) عسل می‌خورد و می‌فرمود: خواندن آیات قرآن و جویدن کندر و بلغم را از بین می‌برد". (کافی، ج 6، ص 332)
 ابوالحسن ثالث فرمود: " خوردن عسل حکمت آور است ". (مکارم الاخلاق، ص 189)



نوشته : درمان آنلاین در 1390/11/19 نظرات ( 0 ) - لینک مطلب