جانم به فدای کسی که بتواند بگوید: اگر همه دنیا مخالف من باشند یا طرفدارم، فرقی به حالم نمی کند. مهم این است که راهم را درست رفته باشم و خدا از من راضی باشد.------------علی (ع) فرمود: « من سلا عن مواهب الدنیا عز» اگر کسی از مادیت ببرد، عزیز می شود. راه عزیز شدن ، انقطاع است. حتی در جامعه هم این گونه است که اگر کسی چشم به دنیا نداشته باشد دل های مردم به او جلب می شود. خود ما هم این طور هستیم که مسخر کسی می شویم که دل به دنیا نداده و دنبال مادیات نیست. 1
--------------
رفته بازار برای خرید لباس . با دقت و وسواس مثال زدنی ، تمام مغلزه ها را می گردد. البته آن هایی را که از قبل ،پرس و جو کرده و از مد و شیک بودن اجناسش مطمئن شده. از صبح تا دم غروب ، در حال راه رفتن است اما هنور چیزی نخریده. گمان نکنم امروز بتواند لباسی تهیه کند. فردا که خورشید بدمد، باز هم روز از نو و روزی از نو. همه جا را زیر پا می گذارد تا آنچه می پوشد ،زیباترین و مقبول ترین لباسها باشد و به چشم همه بیاید.
 ----------------و عمده در علاج این صفت، قطع کردن است از مردم. و این حاصل نمی شود مگر به قناعت، زیرا هر که قناعت را پیشه خود کرد،از مردم مستغنی می شود و چون از ایشان مستغنی شد دل او از ایشان فارغ می گردد و رد و قبول مردم در نظر او یکسان می نماید.2محبت خدا و محبت دنیا در دل مثل آب و هوا هستند و در قدح ، چون یکی از این ها داخل شود، دیگری بیرون می رود .پس دل آکنده از محبت دنیا ، از دوستی خدا خالی است. و دل مشغول به محبت خدا،از دوستی دنیا فارغ است و هر قدر که یکی از این ها کم می شود، دیگری زیاد می شود و بالعکس. 3
--------------چند وقت پیش ، عده ای از فامیل آمده بودند منزل آن ها . ظاهرا کسی ایرادی از وسایل او گرفته بود. دائم دلواپس آن ایراد بود تا اینکه وسیله را عوض کرد. گاهی وقت ها آدم فکر می کند مبتلا به یک جور بیماری خاص شده . بیماری تک بودن یا ستاره شدن. فکر می کند همه دنیا آمده اند تا  درخشش اورا ببینند و این برایش حیاتی است که نظر همه در مورد او کاملا مثبت باشد. خدا آخر عاقبت این طرز تفکر را به خیر کند. 
--------------{هر که} طالب آن باشد که مدح او کنند و خوش آمد او گویند و متنفر باشد از اینکه : بد گویی او کنند ، این صفت نتیجه حب جاه است و از مهلکات عظیمه است. زیرا هر کس که دوست دارد مدح او کنند و می ترسد از مذمت، پیوسته طالب رضای مردم است و گفتار و کردار خود را بر وفق خواهش ایشان به عمل می آورد و به امید اینکه مدح او گویند و از ترس آنکه مذمت او کنند مطلقا ملاحظه رضاب خالق را منظور نمی دارد . سید عالم (ص) فرمود که : این است و جز این نیست که مردمان هلاک شدند به واسطه متابعت هوا و هوس و دوستی مدح و ثنا. و روزی مردی مدح دیگری را در خدمت آن حضرت کرد. آن حضرت فرمود که : اگر آن کسی را مدح کردی حاضر می بود و به مدح تو راضی می بود، و به این حالت می مرد ، داخل آتش جهنم می شد.4
منابع:
1- شرح غررالحکم و دررالکلم
2-معراج السعاده ص 482
3- معراج السعاده ص 300
4- همان ص 487
 یاسمین کاویانی (هفته نامه زن روز)