دوست صمیمیم رو از دست دادم

[admin]

سلام

ان شاء الله آقای صالحی عزیز سریعتر میان و خودشون تاپیک رو پیگیری می کنند. تا اون موقع، یه مقدار بیشتر صحبت می کنیم. ضمن اینکه مایلم این نکته رو بیان کنم که برای تغییر، نباید عجول بود. مهم اینه که مسیر به درستی شناخته بشه و در مسیر شروع کنی به گام برداشتن و البته با دید مثبت و با توکل بر خدا پیش بری و مایوس نشی

تکالیفی که آقای صالحی بهت داده بودن رو خیلی خوب پیگیری کردی، و این یعنی تمایل داری برای یک تغییر واقعی و موفقیت آمیز و این تلاش و تمایل جای تحسین داره

تاپیک مهارت خودآگاهی رو مطالعه کردی و همچنین برخی موضوعات مربوط به مهارت های ارتباطی رو. خب، ابتدا میخوام بدونم با مطالعه این تاپیکها، آیا متوجه نقاط قوت و ضعف خودت شده ای؟

میتونی بگی کجاها تو روابطت با دوستان، خوب عمل کردی و کجاها برخی رفتارهات شاید در رابطه موثر نبوده؟

میتونی چند تا نقطه قوت و نقطه ضعف عمده خودت رو، با توجه به پیشرفت کار تا به حال، بیان کنی؟

[user98]

ممنون از پیگیریتون آقای عزیزی
بله مطالعه کردم اما راستش هنوز نمیدونم آیا بدرستی مشکلم رو بدرستی شناسایی کردم یا نه؟هنوز تردید دارم ایا این افکارم هستن که منو از دیگران دور میکنه؟ ظاهرمه؟ توقعات بیجا هست؟.... نمیدونم........اگه امکان داره میشه من رو در این مورد راهنمای کنید تا بتونم به سوالاتتون با تردید و شک کمتری جواب بدم؟

[admin]

سلام

خواهش میکنم

چند نکته رو مایلم ابتدا برات روشن کنم، و بر مبنای اونها پیش بریم و حرکت کنیم:

1. آنگونه که من متوجه شدم، انتظارت از دوست صمیمی ات بیش از اینها بوده، و توقع داشتی او یا به طور خاص با تو رفتار کند، و یا اگر اینگونه نیست، مشابه تو که او را فقط برای خود می خواهی، او نیز تو را برای خود بخواهد، و به کوچکترین تغییر در تو حساسیت نشان بدهد. مثلا اگر کسی تو را مسخره کند، شاید توقع داشته باشی دوست صمیمی ات در حمایت از تو، حتی با آن فرد قطع رابطه بکند(نوعی انحصارطلبی در دوستی)
2. ویژگی های شخصیتی تو و دوست صمیمی ات مقداری با هم متفاوت است. مثلا او مقداری در روابط اجتماعی فعالتر است، و می تواند دوستان جدیدی را نیز بپذیرد، اما شاید برای تو مقداری دشوار باشد.
3. این تصور که فکر می کنی«آدم باحالی نیستی»، باعث می شود که در جمع های دوستانه، کمتر صحبت کنی، و در نتیجه دوستانت هم با تو کمتر صحبت کنند، و بنابراین واقعا به این نتیجه برسی که «آدم باحالی نبودی!»
4. تمسخرهای گذشته موجب شده مقداری اعتماد به نفست را از دست بدهی، و ترس از این داشته باشی که مبادا حرفی بزنی که با تمسخر جمعی دوستانت مواجه شود.
5. تصور غالبت این است که دیگران هستند که باید به سمت تو بیایند، نه اینکه خودت فعالانه به سمتشان بروی
6. بنا به دلایل ذکذ شده در بالا، و بنا به شرایط سنی و اقتضائات رشدی، تصور می کنی علت اینکه دوستانت کمتر با تو وقتشان را می گذرانند، ممکن است ریشه در مشکل ظاهری تو داشته باشد.
7. حتی به دنبال دلایلی در گذشته میگردی که رفتارهای فعلی خودت را در آن دوران ریشه یابی کنی(گرچه ممکن است اینچنین باشد، اما مهم الان تو هست و اینکه چگونه می توانی تغییر کنی)
8. چون درباره مسائلت و افکاری که داری با دوستان صحبت نمی کنی، فرضیه های زیادی در ذهن خود درست می کنی و با این افکار خودت را اذیت می کنی
9. نتوانسته ای با کم حرف بودن خودت کنار بیایی، و چون کم حرف بودنت را علت پاره ای مسائل، نظیر نداشتن دوستان نزدیک و ... می دانی، خود را سرزنش می کنی

موارد دیگری هم هست.

همینجا میخوام اینو بهت بگم که من ظاهر و قیافه تو رو ندیدم، ولی به ضرس قاطع و اطمینان یقینی بهت میگم که در روابط دوستی با همسالان، آنچه تعیین کننده اصلی است، نوع رفتار، افکار، و روابطی است که با دوستانت می توانی برقرار کنی. در دانشگاه دوستی داشتم که به لحاظ ظاهری وضعیت چندان جالبی نداشت، اما متفق القول همگی ما بیش از هر کسی دلمان برای شیرین کاری های او تنگ می شد و او را واقعا کی از باحال ترین دوستان خودمان می دانستیم و می دانیم. نتیجه اینکه رفتارهای تو هست که نقش اساسی و تعیین کننده را دارد.

می توانیم برای شروع، روی انتظاراتی که از دوست صمیمی ات داری، آغاز کنیم.

می توانی این انتظارات را بنویسی؟

[user98]

مواردی که ذکر کردین کاملا درست بودن.
اصلا فکرش رو نمیکردم که یه روز مشکل اجتماعی پیدا کنم و افسرده بشم... همش فکر میکنم که واقعا من تو رفتارم مشکلی ندارم و دوستانی که مسخره میکنن مشکلدار هستن...(یکی از اون افراد وقتی دوتایی با هم هستیم خوبه ولی وقتی بچه های دیگه رو میبینه لوس میشه و واسه خندیدن مسخره میکنه
در مورد انتظاراتی که از دوست صمیمی دارم:
اگه قرارباشه با بچه ها بیرون بریم اول با من هماهنگ کنه،همونطور که شما هم اشاره کردین اگه کسی تیکه ای انداخت دوستم اونرو همراهی نکنه و یا نخنده، اگه باهاش جدی صحبت کردم جدی جوابمو بده ، اکثر اوقات در بین بچه ها با من باشه (چطور بگم، مثلا اگه تو مدرسه رفتم اونور حیاط اون هم دنبالم بیا د...درواقع بهم بچسبه!) ، راز هاشو راحت بهم بگه و هیچ کاری از او در هرجا از اون برام پنهان نباشه و برام تعریف کنه کجا رفته و چکار کرده ، از من تعریف کنه دائم و...
بعضی روزا فکر میکنم با خودمو میگم اره فلان روز فلان لباسو پوشیدم بچه ها باهام خوب بودن ولی امروز ...
یا دائم فکر میکنم که فلانی باهام دشمنی داره و ....

[user98]

مشاورین محترم لطفا راهنمایی کنید

[user98]

سلام
احساس میکنم مشکل من وسیع تر شده
مدام فکر میکنم در جاهای مختلف مورد تمسخر واقع میشم. بفرض اگه کسی تو خیابون خنده کرد تو ذهنم میگم حتما یه ایرادی تو من دیگه و خنده کرده و ...
کمک لازم دارم

[Sheil]

منم دقیقا همین مشکل و دارم،با این تفاوت ک دوستایی ک از دست دادم خودشون از خداشون بود با من دوست بشن ولی بعد ۳،۴ سال ازم دور شدن و خبری ندارم ازشون و همین خیلی اذیتم میکنه

[coach]

با سلام خدمت شما
دوست عزیز بسیار ناراحت کننده است که از یک رابطه قدیمی احساس ناکامی کرده اید و تا این اندازه رنجیده خاطر شده اید و احساسات شما در این زمینه کاملا قابل درک است.
شاید این برای شما فرصتی باشد تا کمی روی خودتان کار کنید ببنید مشکل دقیقا کجاست.
خوب است که به آینده فکر میکنید اما این افکار زمانی کاساز و کارآمد خواهند بود که معطوف به حل مسئله باشند.
به این معنا که شما این سوال را مطرح کنید که چگونه می توانید خودتان را توانمند کنید به طوریکه آسیب پذیری کمتری داشته و حال خوب بیشتری را تجربه کنید.
در حالی که افکار سرزنش آمیز، قضاوتگرانه و همراه با پیشگویی منفی معمولا جز اینکه ما را در سیکل معیوب فکر منفی و احساس منفی گرفتار کند، نتیجه دیگری ندارد.
به نظر می رسد شما در زمینه روابط بین فردی حساس هستید که این مسئله اگر روی آن کار شود می تواند به یک نقطه قوت در روابط شما تبدیل شود.
چرا که نشان می دهد شما از هوش هیجانی بالایی برخوردار هستید و بهتر می توانید هیجانات و احساسات بین فردی را تشخیص دهید.
اما اگر به آن دقت نکنید می تواند نقطه ای باشد که باعث شود آسب پذیری شما افزایش یابد.
احساس بی ارزشی و عدم توانایی در حفظ روابط و دوستیابی تا حدی می تواند تحت تاثیر همین تجربه ناخوشایند اخیرتان باشد که ذهنتان را مشغول کرده است.
اما دقت کنید که اینها فقط افکار شما هستند و الزاما مساوی با حقیقت نیستند.
بنابراین بهتر است از میان افکارتان به آنهای بها بدهید و جدی بگیرید که برای شما راهگشا هستند و فقط هشدار می دهند یک جای کار ایراد دارد و باید اقدام انجام داد.
آنوقت می شود با تعیین خواسته و تبدیل آن به هدف، برای رسیدن به آن برنامه ریزی و حرکت کرد.
و از این طریق اقدامات موثری در زمینه توانمند شدن خودتان انجام دهید.
در این مسیر می توانید از یک مشاور هم کمک بگیرید تا شما را راهنمایی و همراهی کند تا به نتیجه مطلوبتان برسید.

[Sheil]

ممنون بابت پاسخگوییتون
راستش من اعتماد ب نفسم پایین تر از قبل اومده بطوریکه به همه چیم گیر میدم ،و از این بابت نمیدونم چیکار کنم،
در خصوص دوستام هم فکر میکنم شانس از دوست ندارم،چون تو روابط دوستیم کم نمیذارم ولی نمیدونم ب چ علت بعد از ی مدت میکشن کنار،الان بیشتر از هرچیزی احساس تنهایی میکنم،چون شخصی برای بیرون رفتن ندارم و بیشتر وقتم دانشگاه و خونه ام،جو دانشگاه مم مردانه ست و اونجا هم خیلی تو خودمم و دوستی ندارم

[Fatemh]

سلام من با دوست صمیمیم الان نزدیک 3 سال خورده ایه که می‌شناسیم همو. از کلاس 11 بودش که اومد توی کلاسمون که با هم کم کم آشنا شدیم دوست شدیم و بعد از یه مدت کوتاهی گفت که بهم وابسته شده خیلی دوستم داشت منم نمیدونستم چیکار کنم باهاش خوب برخورد میکردم که یه موقعی ناراحت نشه که سر همین موضوع منم تحت تاثیر احساساتش قرار گرفتم منم بهش وابسته شدم جوری که از لحظه به لحظه زندگی هم خبر داشتیم از مدرسه که میزفتیم خونه یکسره تو پی وی هم بودیم چت میکردیم میگفتیم جیکار میکنیم و اینا همه چیو به هم میگفتیم خیلی همه دیگ رو دوست داشتیم. کلاس یازدهم مون تموم شد کلاس کنکور ثبت نام کرده بودش که از همون تیر ماه که کارآموزی هم داشتیم کلاس کنکورش شروع می‌شد که اومد توی پی وی بهم گفت که اگه من بگم نمیتونم تابستون باهاتون بیام بیرون یا خونتون یا هر جای دیگ ای ناراحت میشی منم گفتم یعنی چی چرا باید اینجوری بشه چی شده مگه گفتش که کلاس کنکور شروع میشه نمیتونم بیام منم خب آره خیلی ناراحت شدم ولی واقعا برام سخت بودش که بخوام این موضوع رو درک کنم که اصلا نمیتونم بیاد بیرون باهام برای تابستون یا خونمون... بعد دیگ همینجوری گذشت که مدرسه ها شروع شد کلاس 12 که دیگه یکسره سرش تو درسش بود دیگه برای کنکورش من خیلی احساس تنها میکردم سال 12 خیلی ناراحت بودم اصن نمیتونسم ببینم که انقد ازم فاصله گرفته به خاطر درس خیلی هی بینمون دعوا میشد به خاطر همینکه چون فاصله گرفته چون منو نمیبینه و..... بعد 30 بهمن بود که دیگ آخرین روز مدرسه میشد کروتا اومدش مدرسه ها تعطیل شد دیگ نتونستیم همو ببینیم بعد دوستمم برای کرمان بودن خونشون اونجا بود برای کنکورش از کلاس 11 اومدن کرج چون امکانات اینجا بهتر بود که دیگ وقتی کروتا شد برگشتن کرمان تا بازم خیلی از هم ناراحت می‌شدیم هی که چرا نیومده منو ببینه چرا همینجوری رفت دیگه الان کی میتونم ببینمش بعد دیگه که یکم آروم شدیم باهام خرف زدیم و اینا گفتش که مرداد که میاد کرج کنور بده همدیگرو میبینیم با میان خونمون و... بعد یه روز قبل کنکور با خانوادش اومدن تهران گوشیشم خاموش کرده بود تا فرداش که بیان کرج برای کنکور حوزه کنکور من و دوستم یه جا بود یعنی امید داشتم که اون روزی که دارم میرم کنکور بدم دوستمم بعد از مدت ها میبینمش همونجا با هم هماهنگ میکنیم که بیاد خونمون بریم بیرون و اینا ولی هر چی گشتم اصلا نتونسم پیداش کنم منم به خاطر همین ناراحت بودم و یه چند روز قبل کنکورم بهش پیام دادم بودم ولی نگاه نکرده بود تا همون شب بعد کنکور نگاه کرد بهم گفت سلام خوبی ولی من انقدر ازش ناراحت بودم که سرد جوابشو دادم فقط گفتم خوبم دیگه ازش نپرسیدم که خودش خوبه کجاست چرا جوابمو نداد و اینا که اونم دیگه ادامه نداد فقط گفت آها بعدشم که فرداش دوباره برگشتن کرمان من خیلی حالم بد بود خیلی ناراحت بودم دوستم تا اینجا اومد ولی با من هماهنگ نکرد که ببینمش بهش زنگ زدم دیدم جواب نمیده خیلی زنگ زدم دیدیم جواب نمیده که بعدش پیام داد گفتش فرودگاهیم داریم میریم خونه بعد دیگه حرفام و زدم گفتم جرا جوابمو ندادی چرا نیومدی همو ببینیم گفتش که شرایطش نبود اصلا بابام همراهمون بود بابام راحت نیست خونه هیچ کس نمیره گفتم خب چرا قرار نزاشتی که همدیگرو بیرون ببینیم گفتش خب چرا زودتر نگفتی گفتم خب یعنی من باید میگفتم یعنی تو خودت اصلا نباید برنامه بچینی بهم بگی که میخوای منو ببینی ما قرار بود برای کنکور که تو میای اینجا همو ببینیم پس چی شد با خلاصه خیلی حرفای دیگ که بازم ازش ناراحت بودم و اونم نارحت بود که من اینجوری برخورد کردم این حرفا رو زدم و اینا بعد دوباره که بهتر شدیم منتظر بودیم برای جوابای کنکور که ببینیم دوستم تهران قبول شده یا نه ولی دیدیم قبول نشد بهم پیام داد که شیراز قبول شده منم خیلی گریه کردم خیلی ناراحت بودم نمیتونستم واقعا باور کنم که چجوری خودش انقدر خونسرد خودش انقد آروم ما خیلی ولم براش تنگ شده بود اونم همینطور ولی خب اصلا چرا برای دیدنم تلاش نمی‌کرد آخه مگه میشه اصلا کسی که اونقدر دوستم داشت کسی که اونقدر بهم وابسته بود به خاطر درس یهو همه جیو گذاشته باشه کنار دیگ بازم بعد اون هی حرفمون میشد هی بحث میشد دوباره خوب می‌شدیم تا اینکه یه روز بهم گفت اگه میخوای هربار که باهم حرف میزنیم دعوا بشه اعصاب خوردی پیش بیاد ناراحت بشیم و اینا دیگ دوستیمون و تمومش کنیم من اصلا نتونستم هضمش کنم این حرفشو چجوری آخه میتونس اینجوری بهم بگه بازم خیلی باهاش خرف زدم که جرا اینجوری بهم گفتی چجوری میتونی اینو بهم بگی. اون میگفت که من یکی از آدمای مهم زندگیشم و خیلیم دوستم داره و برای همین من نمیتونسم درک کنم که چجور آدم مهمی ام که راضی میشه به نبودنم بهم میگفت که نه من میتونم تو فکرم همیشه نگهت دارم حتی اگه دوستیمون هم تموم شه من همیشه تو فکرم دارمت... که دیگه با کلی بحث گفتموکه باشه دیگه دعوا نمیشه کسی ناراحت نمیشه و اینا ولی تو ام قول بده که دیگه اینو نگی که بخوایم قطع رابطه کنیم. بعد از یه دو سه ماه یه روز قبل تولدم باهم حرف زدیم من فقط ازش پرسیدم که حالت چطوره و اینا چی شده حالت خوبه اون بهم ریخت میگفت هیچی نیس نمیخوام چیزی بگم در حالی که مشخص بودش که جیزی بود ولی نمی‌گفت و منم خب میخواستم بدونم عین قبل که همه جیو میگفت و میفهمیدم و با هام درد و دل میکرد ولی اون همش اصرار داشت که چیزیش نیست همینجوری که داشتیم سر این موضوع حرف میزدیم که چرا بهم نمیگه چی شده و اینا یهو دیگه بهم ریخت دوباره بحث شد و اینا گفتم الان من برم راحتی گفتش که این دوستی به ضرر جفتمونه هم تو اذیت میشی هم من گفتش خودت انتخاب کن میخوای بمونی یا بری حق انتخاب و به من دادش من داشتم حرف میزدم میگفتم جرا آخه اینجوری میگه چرا آخه اینجوری شده تو ی زمانی انقدر دوستم داشتی که با گریه ازم قول گرفتی اگه یه روزی نبودی هم یادم نره تو رو بعد الان چجوری آخه همش اینو میگی همه این حرفا رو داشتم میگفتم که دیدیم دیگ حواب نمیده خیلی خواهش کردم ازش که جوابمو بده ساعت ها گذشت معذرت خواهی کردم گفتم خواهشدمیکنم قسمش دادم ولی نیومد جوابمو بده خیل حالم بد بود خیلی که ساعت 12 شب بهم پیام داد تولدت مبارک خدافظ خیلی شب بدی بود برام خیلی گریه کردم خیلی ناراحت بودم نمیدونستم چیکار کنم فرداش مامانم زنگ زد با مامانش حرف زد که با دوستم حرف بزنه بگه جرا اینجوری شده آخه چرا دوستیمون بهم خورد مامانم گفت باشه من بهش میگم اگه صلاح دونست بهش پیام میده ولی بازم هیچی نشد هیج خبری نشد تا شب که مامانم خودش به دوستم میام داد ازش خواهش کرد که حال من خیلی بده بهم میام بده یه بار دیگ فرصت بده و اینا اول رد کرد درخواست مامانم و ولی بعدش که کلی خواهش کرد گفتش باشه خاله فقط برای اینکه حرف شما رو زمین نندازم بهش پیام میدم. بهم پیام داد گفتش مامانت ازم خواست تا بهت پیام بدم گفته ببین اگه میخوای عین قبل باشی که هیچی ولی اگه میتونی عین من باشی و باشه چون من نمیتونم که ازم انتظار داشتی باشی که همش زنگ بزنم یا پیام بدم و اینا منم برای اینکه از دستش ندم دوستیمون پا برجا باشه گفتم باشه میتونم بعد بابات همه چیز معذرت خواهی کردم و چت اون شبمون تموم شد ولی دیگ هر دفعه که پیام میدادم حالش و میپرسیدم خیلی سرد بود انگار دیگ با همون صمیمیت قبل چت نمی‌کرد بهش گفتم احساس نمیکنی که خیلی رابطمون سرد شده عین قبل نیستش گفتش نه احساس نمیکنم تا اینکه یه روز تلفنی حرف زدیم دوباره بهش گفتم واقعا احساس نمیکنی خیلی رابطمون سرد شد طرز جت کردنمون سرده گفتش خب برای اتفاقایی که افتاد شاید برای اونه ولی کلمه شاید اینجا اشتباه بود چون قطعا برای همونا بود بهش گفتم بیا دوباره بهم فرصت بدیم دوباره دوستیمون و از نوع شروع کنیم گفتش من نمیخوام دیگ من هیج حسی ندارم ولس ازش خواهش کردم گفتم خواهش میکنم یه بار دیگ بهم فرصت بدیم من خودم قول میدم حای پشیمونی ای برات نباشه گفتش وقتی من دیگه هیج حسی بهت ندارم جه فایده ای داره خلاصه با کلی خواهش گفتش باشه ولی فکر نکنم جواب بده الانم از همون موقع که این درخواست و کردم احساس میکنم رابطمون بازم بدتر شدش میخوام بدونم چجوری میشه رابطمون و دوباره درست کرد دوباره رابطمون صمیمی شه من خیلی دوستش دارم چجوری دوباره صمیمی شیم دوباره دوست داشته باشه ؟!