آیا می توان کودکان را در خانه تنها گذاشت ؟ طبق تحقیقاتی که تا کنون انجام شده است ، تنها گذاشتن کودکان در خانه ، امری نیست که بشود آن را به والدین توصیه کرد و در واقع این آخرین راه حلی است که والدین مجبور می شوند برای حل مشکلاشان از آن استفاده کنند .اگر والدین هیچ فرد مناسبی را برای نگهداری از کودک شان پیدا نکنند و این امکان هم برایشان وجود نداشته باشد که او را به مهد کودک بفرستند ، و مجبور بشوند به عنوان آخرین راه ، فرزندشان را در خانه تنها بگذارند ، آن هم فقط برای چند ساعت ، باید به دو موضوع مهم ایمنی جسمی و ایمنی روانی فرزندشان دقت کنند .1 – ایمنی جسمی  وقتی قصد دارید کودکی را در خانه تنها بگذارید حتما باید به این نکته توجه کنید که او توانایی مراقبت کردن از سلامت جسمی خود را داشته باشد . کودکانی که در خانه تنها می مانند بیش از هر خطر دیگری در معرض صدمه های جسمی اتفاقی و غیر عمدی هستند ، حتی در کشورهای پیشرفته نیز این گونه صدمه ها ، به تنهایی و بیش از مجموع تمام عوامل دیگر , باعث آسیب دیدگی و یا حتی مرگ کودکان می شود .وقتی فرد بزرگسالی در خانه حضور ندارد که مراقب فعالیت های کودک باشد ، احتمال اینکه کودک کارهای خطرناکی مثل آتش بازی انجام دهد یا با وسایل برقی و برنده بازی کند افزایش می یابد .توانایی کودکان در اجتناب کردن از خطرها کمتر از بزرگسالان است . برای مثال مهارت آنها برای فرار از آتش کمتر است ، یا خطرناک بودن سیم برق بدون پوشش را نمی فهمند . اطلاعات و مهارت کودکان در مورد اینکه اگر دچار خطر شوند چگونه از آسیب های آن بکاهند ، کافی نیست ، آنها مهارت هایی مثل فشار دادن محل بریدگی برای قطع شدن خونریزی ، ریختن آب سرد روی محل سوختگی و... را بلد نیستند .همچنین عدم نظارت آگاهانه والدین یکی از عوامل مهم خطرساز برای آزار جنسی کودکان است . احتمالا مهمترین اثر بالقوه تنها ماندن در منزل این است که آنها در معرض خطر بیشتری برای آسیب های جسمی و آزار جنسی قرار می گیرند ، اما نظارت هوشیارانه و آگاهانه یک بزرگسال قابل اعتماد ، می تواند میزان ایمنی را افزایش دهد .خیلی از والدین که باید ساعاتی از روز ، کودکان شان را در منزل تنها بگذارند ، فکر می کنند با قفل کردن در خانه و این که مانع خروج کودکانشان از منزل شوند می توانند ایمنی آنها را تامین نمایند . هرچند این روش ها می تواند مانع  برخی آسیب ها شود ، اما متاسفانه از یک سری فعالیت های ارزشمند که معمولا در ساعات پس از مدرسه توسط کودکان انجام می شود ، جلوگیری می کند ( مثل ورزش و دیگر فعالیت های اجتماعی ) . کودکان معمولا این فعالیت ها را – که در افزایش مهارت های اجتماعی آنها نیز اثر مثبت دارد – به صورت گروهی ، با هم سن و سالان خود و در ساعات پس از مدرسه انجام می دهند . والدینی که مانع خارج شدن کودکان از منزل می شوند ، آنها را از کسب این تجربه ها محروم می کنند . از طرف دیگر قفل کردن در خانه بر روی کودکان ممکن است خطراتی را برای آنها ایجاد کند . به عنوان مثال اگر خانه آتش بگیرد ، کودک هیچ راه فراری ندارد ، یا اگر کودک آسیبی ببیند ، مثلا دست خود را ببرد یا زمین بخورد و آسیب ببیند ، و دسترسی به والدین نداشته باشد ، نمی تواند از کسی کمک بگیرد .بنابراین-    احتمال دارد برای کودکانی که در خانه تنها هستند ، اتفاقی بیفتد که لازم باشد برای حفظ سلامتی خود از امکانات خارج از منزل کمک بگیرد و اگر در خانه قفل باشد ، کاری از دست او بر نمی آید .-    چون اغلب کودکان آمادگی کافی برای مراقبت از خود ندارند ، باید شیوه هایی که به کودکان کمک می کنند تا بتوانند از خودشان مراقبت کنند به آنها آموزش داده شود و این آموزش تنها آموزش نظری و توصیه نباشد بلکه باید با تمرین های عملی ، مهارت های عملی کودکان را افزایش داد . به عنوان مثال به کودکتان بگویید : « به من نشان بده چه کار می کنی اگر پرده خانه آتش گرفت ؟ » یا « چه کار می کنی اگر غریبه ای در زد و خواست وارد خانه شود ؟ » یا « چه کار می کنی اگر لوله آب ترکید و آشپزخانه پر از آب شد ؟ » و... و بعد از ارزیابی مهارت عملی کودک با تمرین های مناسب ، به کودکان مهارت های حفظ ایمنی را یاد بدهند . 2 – ایمنی روانیکودکان نیازهای فکری و عاطفی دارند که لازم است مورد توجه قرار بگیرند ، بعضی از این نیازها به شکلی هستند که والدین باید به صورت روزانه به آنها توجه کنند . گاهی کودکان نیاز دارند برای حل مشکلاتی که در زندگی روزمره با آنها مواجه می شوند از راهنمایی های یک فرد بزرگسال کمک بگیرند . یعنی کودک باید این امکان را داشته باشد که از والدین اش راهنمایی بگیرد . مثلا : « من کتابم را در مدرسه جا گذاشته ام ، حالا باید چه کار کنم ؟ » یا « بچه های کوچه مرا مسخره می کنند و من مجبورم از مسیری که آنها هستند رد شوم ، باید چه کار کنم ؟ » و... . گاهی آنها نیاز دارند احساسات خود را بیان کنند و اگر در منزل تنها باشند و کسی نباشد که با او صحبت کنند ، ممکن است این نیاز آنها برطرف نشود و روند رشد فکری و عاطفی شان دچار مشکل شود .کودکی که از مدرسه به خانه می آید ، طبیعی است که بخواهد اتفاقاتی که در مدرسه افتاده و چیزهای که در ذهن اش هست ، برای کسی تعریف کند ؛ و کودکانی که مجبورند بعد از بازگشت از مدرسه چند ساعتی را خانه به تنهایی بگذرانند ، ممکن است احساس کمبود کنند و این فکر در ذهن شان تکرار شود که : « من کسی را ندارم که بتوانم احساسات و افکارم را برایش بگویم . » یا ممکن است مشکلاتی برای کودک پیش آمده باشد که به کمک و راهنمایی یک فرد با تجربه نیاز پیدا کند ، و وقتی کسی را در خانه نمی بیند که از او کمک بگیرد ، احساس کمبود می کند .برای حل این مشکل بهتر است والدین امکانی را فراهم کنند که فرزندشان بتواند با والدینش تماس بگیرد ، با آنها صحبت کند ،اتفاقات مدرسه را برای شان تعریف کند و مشکلات اش را با آنها در میان بگذارد و راهنمایی بگیرد . اگر این امکان برای والدین وجود ندارد ، سعی کنند فرد دیگری را پیدا کنند که هم کودک به او احساس نزدیکی و صمیمیت کند ، هم او توانایی و امکان این را داشته باشد که روزی چند دقیقه با فرزندشان صحبت کند و در صورت لزوم در حل مشکلات فرزنشان او را راهنمایی کند . اما اگر هیچ کدام از این راه ها امکان پذیر نبود ، حتما باید والدین وقتی به خانه بر می گردند زمانی را به این مسئله اختصاص دهند ، با فرزندشان صحبت کنند و مشکلات او را بشنوند .
  •  والدین باید مراقب باشند که وقتی از سر کار برمی گردند تمام وقت خود را به آشپزی و انجام کارهای خانه ، یا تماشای تلویزیون و خواندن روزنامه نگذرانند . در این صورت حضور داشتن و نداشتن آنها در منزل تفاوتی نمی کند و باز کودک احساس کمبود و تنهایی خواهد کرد .والدین حتما باید وقت خاصی را برای فرزندشان خالی بگذارند . مثلا بعد از شام یا بعد از فلان سریال یا قبل از خواب ؛ بالاخره زمانی را برای صحبت کردن با کودک شان در نظر بگیرند .نکته مهمی که باید در این زمینه به خاطر سپرد این است که : مهم ترین عامل در رفع نیازهای عاطفی کودک ، میزان صمیمیتی است که او با والدین اش احساس می کند . بنابراین حتی اگر والدین در دسترس باشند و اوقات زیاد و مکرری را نیز به کودک شان اختصاص بدهند ولی کودک با آنها احساس صمیمیت نداشته باشد ، نیازهای عاطفی اش برآورده نخواهد شد .

از چه سنی و حداکثر چند ساعت می توان فرزندان را در خانه تنها گذاشت ؟-    برخی کشورها هشت سالگی را حداقل سن قابل قبول برای تنها ماندن در منزل و مراقبت از خود تعیین کرده اند . اما شکی نیست که شرایط محیطی و سطح رشد عقلی – عاطفی – اجتماعی کودک نیز در این مسئله دخالت دارد و نمی توان به سن تقویمی اکتفا کرد .-    مدت زمان مجاز برای تنها ماندن کودک در منزل در قوانین مختلف تنوع زیادی دارد ، این مدت به طور معمول یک ساعت تا سه ساعت در نظر می گیرند . یعنی زمان رسیدن کودک از مدرسه تا زمان بازگشتن یکی از والدین از سر کار به منزل . Home Alone Children  منبع :  Dr . Elham Shirazi