دوست در اشعار پارسی

[niloofarabi]

   منم كه  ديده  به  ديدار  دوست  كردم  باز     /      چه شكر گويمت  اي كردگار بنده نواز 

حافظ 

ازهرچه مي‌رودسخن دوست خوشتر است    /    پيغــــام  آشنـــا نفس روح پرور است

سعدي 

گر مُخيّر بكنندم به قيامت كه چه خواهي    /     دوست مارا وهمه نعمت فردوس شمارا

سعدي 

عشق‌پيش ازاجلم كشت وبه مردن نگذاشت  /    شادازاينم كه مرادوست به دشمن نگذاشت

شوشتري 

براي  خاطر  دشمن  ز  ما  بريدي    مهر   /       طريق دوستي اين است؟مرحبااي دوست

وصال شيرازي 

خودپرستي زشما دوست پرستي از من      /    غم جـــان است شما را غم جانانه مرا

علي اطهري

 ز حد گذشت  جدائي ميان ما اي دوست     /    بيا  بيا  كه  غلام  توام  بيا  اي دوست

سعدي 

هزار  سال  پس  از  مرگ من چو باز آيي  /       ز خاك نعره بر آرم كه مرحبا اي دوست

سعدي

 چو  روز  حشر  برآريم  سر  ز خواب اجل    /     به روي دوست شود باز چشم بستة ما

بابافغاني

 شور  بزم  دوستان از نالة گرم من است   /      همچو بانگ ني ميان انجمن پيچيده ام

بهادر يگانه 

شرح جفاي دوست نه بهر شكايت است    /   مقصود ذكر اوست دگرها حكايت است

فيضي تربيتي 

رفتي ز چشم و مانده به جا ماجراي تو      /   خالي است در دو ديده ام اي دوست جاي تو

قصاب كاشاني 

بستم   دوباره  رشتة  مهر   بريده   را    /     دادم به دوست دست به دندان گزيده را

گلچين معاني

 اي كاروان آهسته ران كارام جانم مي‌رود    /    وان دل كه با خود داشتم با دلستانم مي‌رود
در رفتن جان ازبدن گويندهر نوعي سخن    /     من بادوچشم خويشتن ديدم كه جانم مي‌رود

سعدي

 از در دوست چه گويم به چه عنوان رفتم      /   همه شوق آمده بودم همه حرمان رفتم

عرفي شيرازي

 دوست  باشد  كسي   كه   در    سختي    /     باري   از   دوش    دوست    بر دارد
نه  كه  ســـر  بــــــار  زحمت  خــــود   نيز     /    بــــر ســــر بـــار دوست بگـــــــــــذارد

شهريار

 چيست  از  اين  خوبتر  در  همه  آفاق  كار    /     دوست به نزديك دوست يار به نزديك يار

ابوسعيد ابوالخير

 رفتم  امّا  دل  من  مانده  بر  دوست  هنوز      /   مي برم جسمي وجان در گرو اواست هنوز

سيمين بهبهاني

 باز  در  آمد  ز در جلوه كنان دوست دوست     /    ديده غلط مي‌كند نيست غلط اوست اوست

مولوي 

دوست جاي‌ديگرومن‌مانده ام دركوي دوست    /    كز در و ديوار  كوي دوست  آيد  بوي  دوست

محتشمي كازروني

 من ازجهان بهين خوشدمم كه دارم دوست    /    چودوست نيست مباداجهان وهرچه دراوست

مظهر

 درپيش دوست تحفة جان بس محقّراست     /    در خاك پاي يار سر از خاك كمتر است

نجمي اصفهاني 

طاعت  از   دست   نيايد  گنهي  بايد  كرد    /    در دل دوست به هر حيله رهي بايدكرد

نشاط اصفهاني 

دوست  دارم   كه   دوست   عيب     مرا   /      همچـــو   آئينـــــــه   روبرو    گـويد
نه   كه   چون   شانه   با   هزار      زبان    /     پشت ســـــر رفته  مـو به مو  گوید

نشاني دهلوي

 به  صد  سال  يك  دوست  آيد  به  دست    /     به يك روز دشمــــن توان كرد شصت

اسدي طوسي 

دمي‌بادوست‌درخلوت‌به ازصدسال درعشرت   /    من آزادي نمي خواهم كه بايوسف به زندانم

سعدي 

سخن  گفتن  مرا  يك  لحظه بــــا دوست    /     بسي خــــوشتــــر زعمـــــر جاويداني

نويد خراساني 

دوست  آن  دانم  كه  گيرد دست دوست    /     در پريشان حـــــالي و درمــــــاندگي

سعدي 

گر  از  دوست چشمت بر احسان اوست    /     تو در بند خــــويشي نه در بند دوست

سعدي 

به جهان خرّم ازآنم كه جهان خرّم ازاوست      /   عــاشقم برهمه عالم كه همه عالم ازاوست

سعدي

 گر برود جان ما در طلب وصـــــــل دوست     /    حيف نباشدكه دوست دوسترازجان ماست

سعدي 

زنده  شود  هر  كه  پيش  دوست  بميرد    /      مرده دل است آن كه هيچ دوست نگيرد

سعدي 

به  يادگار  دلي  داشتم  ز حضرت دوست      /   ندانم  از  چه  سبب  دوست  يادگار ببرد

شمس مغربي 

دوست حق داشت اگرپاي به چشمم ننهاد      /   ديد كز  اشك  روان  هر  طرفش دريا بود

محيط قمي

 مست مي ‌باش كه درعالم مستي بادوست    /    رمزها هست كه در عالم هشياري نيست

شوريده شيرازي 

گر نيست به كام تو پريشانيم اي دوست    /     بازآ  كه   پريشان تر  از  اين  نيز  توان شد

پژمان  

به تحريك حسادت، يا  تغافل، بازبان بازي    /     به كوي دوست با صد حيله راهي كرده‌ام پيدا

پژمان

[rahele]

• «آری آغاز دوست داشتن است// گرچه پایان راه ناپیداست// من به پایان دگر نیندیشم// که همین دوست داشتن زیباست»
  
  • فروغ فرخزاد
• «آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است// با دوستان مروت، با دشمنان مدارا»
  
  • حافظ

چون طفل که از خوردن داروست پریشان
با دوست پریشانم و  بی دوست پریشان
با حوصله‌ی تنگ و دل سنگ چه سازم؟
با دوست پریشانم و بی دوست پریشان
 
  علیرضا بدیع

• «از بس که مهر دوست به دل جا گرفته است// جایی برای کینهٔ دشمن نمانده است»
  
  • اظهری کرمانی

• «از جان طمع‌بریدن آسان بود ولیکن// از دوستان جانی مشکل توان بریدن»
  
  • حافظ

• «از جهان گرچه بوستان خوشتر// بوستان هم به دوستان خوشتر»
  
  • مکتبی شیرازی